Ekranizacja powieści przygodowej Henryka Sienkiewicza, zrealizowana z rozmachem, w barwnych, afrykańskich plenerach. Widowiskowy obraz będący wierną adaptacją oryginału.
Anglik Rawlison i Polak Tarkowski pracują przy budowie Kanału Sueskiego. Obaj są wdowcami wychowującymi dzieci. Na miejscu jest ośmioletnia Nel i czternastoletni Staś. W Sudanie trwa powstanie narodowe przeciwko Anglikom. Dzieci inżynierów zostają porwane i uprowadzone do Chartum. Rozpoczynają się poszukiwania, jednak początek burzy piaskowej uniemożliwia ich kontynuację. Na trop porwanych wpada wierny pies Saba. Odnajduje dzieci i zostaje z nimi do końca wędrówki. Grek Kaliopuli inicjuje spotkanie Stasia z Mahdim, który stoi na czele powstania. Podczas spotkania, Staś wykazuje się niesamowitą odwagą, co bardzo imponuje Mahdiemu. Nakazuje przekazanie dzieci Smainowi. W trakcie przeprawy przez wąwóz skalny, karawana zostaje zaatakowana przez lwa. Porywacze dają broń Stasiowi, który jest pewnym strzelcem. Staś zabija lwa, zabija też porywaczy. W dalszej przeprawie towarzyszy im para Murzynów, Kali i mea. Droga jest pełna niebezpieczeństw. Zagrażają im przede wszystkim dzikie zwierzęta. Nowym towarzyszem podróży staje się słoń, ocalony od śmierci głodowej. Zwierzę okazuje się być niezwykle przydatne w wędrówce. Zbliża się pora deszczowa. Staś organizuje obóz z bezpiecznym schronieniem w wielkim baobabie. Nel zapada na malarię. Zdesperowany Staś odnajduje obóz umierającego podróżnika Lindego, udaje mu się zdobyć zapas chininy oraz amunicję. Geograf udziela wskazówek dotyczących dalszej wędrówki. Nel wraca do zdrowia, dzieci i ich towarzysze wyruszają dalej. Droga staje się coraz bardziej uciążliwa. Zaczyna brakować wody. Gdy na horyzoncie pojawiają się sylwetki ludzi, resztkami sił Staś odpala racę. Ostatecznie dzieciom udaje się wrócić do ojców.
