Dramat społeczny ukazujący problemy i konflikty związane z kształtowaniem się świadomości ludowej, szczególnie uwidocznione w odmiennym interpretowaniu prawa własności przez władzę ludową a społeczność góralską. Film zrealizowany w konwencji ludowej ballady, nawiązujący estetyką do malarstwa naiwnego.
Pierwsze lata po wyzwoleniu w beskidzkiej wsi. Górale pod przywództwem Haratyka budują tartak, szkołę i cegielnie. Owoce swojej pracy uważają za własność społeczną, ale niedostępną dla sąsiadów. Świeżo uformowana władza ludowa przekonuje, że każdy ma równe prawo do korzystania z dorobku społeczeństwa. Niestety brakuje umiejętności komunikowania i minimum kompromisu. Dochodzi do konfliktu Haratyka z szefem UB, który siłą i represjami chce zmusić górala do podporządkowania się. Górale palą tartak i uciekają do lasu. Wiele lat później, po wyjściu z więzienia, Haratyk rozumie konieczność współpracy z władzą.
