Pierwsza w historii kina polskiego adaptacja filmowa dzieła Juliusza Słowackiego, w reżyserii Gustawa Holoubka.
Wojewoda poślubia młodziutką Amelię. Do jego zamku, w gościnę przybywa sam król Jan Kazimierz wraz z najbliższymi dworzanami. W orszaku króla jest Kozak Mazepa, który jest pod ogromnym wrażeniem urody Amelii. Wielbicielem kobiety jest również Zbigniew, syn wojewody z pierwszego małżeństwa. Nocą Zbigniew rani skradającego się pod sypialnią Amelii mężczyznę. Jest przekonany, że to Mazepa. W rzeczywistości rani króla, który założył płaszcz i kapelusz swojego pazia. Mazepa czyta list, w którym król każe porwać Amelię a jego wtrącić do wieży. Postanawia ostrzec ja osobiście i udaje się do alkowy. Idzie tam również Wojewoda, któremu sługa doniósł o wizycie Mazepy. Wojewoda nakazuje zamurować alkowę Amelii a z reszty komnaty stworzyć kaplicę dla króla. Amelia trafia do lochu, interwencja króla ratuje zamurowanego w alkowie pazia. Mazepa wyzywa Wojewodę na pojedynek. Zamiast ojca do pojedynku zgłasza się Zbigniew, proponuje użycie pistoletów. Pojedynek kończy się śmiercią Zbigniewa. Wściekły Wojewoda ciska w twarz Amelii zakrwawioną koszulę syna. Mazepa wyjawia jej prawdę o samobójstwie Zbigniewa. Amelia słabnie mówiąc, że zażyła truciznę. Niebawem umiera. Mazepa wykrzykuje Wojewodzie prawdę o miłości jego żony i syna. Ludzie Wojewody łapią pazia, rozbierają do naga i przywiązują do konia. Wojewoda odbiera sobie życia za pomocą kindżału.
