Kameralny dramat, złożony z dwóch nowel , będących studium psychologicznym samotnych kobiet. Bohaterki rozpaczliwie poszukują zrozumienia, akceptacji i bliskości drugiego człowieka. Muzykę do filmu skomponował Czesław Niemen.
Nowela I „Na smyczy”
Pragnieniem Ewy jest pozostanie w mieście. W zamian za opiekę nad psem, znajduje schronienie u starszej kobiety, właścicielki rozpieszczonego i nieznośnego kundla „Tymusia”. Pies jest obiektem uczuć właścicielki i oczekuje ona od Ewy traktowania go jak najważniejszego członka rodziny. Z czasem Ewa zaczyna marzyć o pozbyciu się uciążliwego i wymagającego podopiecznego. Zmienia się też zachowanie właścicielki mieszkania . Zaczyna ją ona traktować jak własną córkę. Tymczasem Ewa, poza wiedzą „Tymusiowej”, zaczyna starania w urzędzie o stały meldunek w jej mieszkaniu. Pewnego dnia psu udaje się wybiec samodzielnie z mieszkania, co spotyka się z histeryczną reakcją właścicielki. Ewa zdaje sobie sprawę, że utrata psa może być dla starszej kobiety niewyobrażalnym ciosem. Niemniej świadomie umożliwia mu powtórną ucieczkę. Pies ginie pod kołami samochodu. Kobiety wspólnie grzebią psa w ziemi.
Nowela II „Lekcja miłości”
Jedna z niedziel w życiu samotnej kobiety w wielkim mieście. Elżbieta bezskutecznie usiłuje przekonać samą siebie, że jest szczęśliwa i prowadzi satysfakcjonujący ją tryb życia. Dzień rozpoczyna od treningu, a następnie sprząta, prasuje, uczy się francuskiego, przeprowadza zabiegi pielęgnacyjne w pustym mieszkaniu. Samotnie wybiera się do kina i restauracji. Wreszcie próbuje nawiązać telefoniczny kontakt z otaczającymi ją ludźmi – matką i koleżankami. Jej poczucie izolacji pogłębia się – nikt nie ma dla niej czasu. Wybiera się do teatru i na dyskotekę. Wieczorem Elżbietę odwiedza jej były partner. Jej monolog do niego odkrywa skrywane emocje.
