Eksperyment formalny na pograniczu fabuły i dokumentu. „Błękitny krzyż” jest określany zarówno jako „paradokumentalny film fabularny”, jak i „fabularyzowany dokument inscenizowany”
Przełomowe dzieło w karierze przedwcześnie zmarłego Andrzeja Munka, znakomitego reżysera filmów fabularnych i dokumentalnych, najwybitniejszego obok Andrzeja Wajdy przedstawiciela polskiej szkoły filmowej, patrona nagrody przyznawanej od 1960 roku młodym filmowcom przez Szkołę Filmową w Łodzi.
Inspiracją dla twórców było drukowane w 1953 roku w czasopiśmie „Świat” opowiadanie Adama Liberaka „Wyprawa po życie” oraz autentyczne zapiski, znajdujące się w „Księdze wypraw” zakopiańskiego TOPR.
Znakomite zdjęcia Sergiusza Sprudina, ukazujące zimowe piękno, ale i groźną potęgę Tatr.
W filmie obok nielicznych aktorów zawodowych pojawili się członkowie TOPR oraz uczestnicy ukazanych na ekranie wydarzeń, a wśród nich legendarni kurierzy tatrzańscy Józef Krzeptowski i Stanisław Marusarz
Filmowa rekonstrukcja prawdziwej akcji, przeprowadzonej przez polskich ratowników Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego u schyłku II wojny światowej.
Luty 1945 roku, Podhale. Na terenach wciąż jeszcze kontrolowanych przez Niemców znajduje się niewielki partyzancki szpital, kierowany przez doktora Juraja. W obliczu zbliżającego się frontu i ciężkiego stanu pacjentów lekarz przedziera się na polską stronę i zwraca o pomoc do członków zakopiańskiego oddziału TOPR. Goprowcy podejmują się przeprowadzenia szalenie ryzykownej akcji ratunkowej. W ekstremalnych warunkach, przy ciągłym zagrożeniu ze strony wroga, docierają do szpitala i rozpoczynają ewakuację. Podczas powrotu do Zakopanego bohaterowie zostają zauważeni przez Niemców, którzy wysyłają za nimi pościg.
