Polsko-radziecka koprodukcja o silnym zabarwieniu propagandowym.
Obejmujący cztery lata z życia Feliksa Dzierżyńskiego film biograficzny na podstawie książki Juliana Siemionowa.
Lata 1902-1906. Po ucieczce z Syberii polski rewolucjonista Feliks Dzierżyńki przedostaje się do Warszawy, gdzie rozpoczyna odbudowę zniszczonych struktur partyjnych. Jego ponowne schwytanie staje się głównym celem Ochrany, która skłania do współpracy młodą działaczką ruchu robotniczego Helenę Górowską. Zdrada kobiety niweczy kolejne wysiłki Dzierżyńskiego. Mieszkanie, w którym drukowano rewolucyjną gazetę „Czerwony Sztandar”, zostaje zaatakowane przez agentów ochrany, kolejni działacze trafiają do więzienia... Jedynie Dzierżyński pozostaje nieuchwytny. Rosyjski oficer Głazow przygotowuje prowokację, która ma przynieść mu awans i doprowadzić do aresztowania zbiega.
Kontrowersyjna i znienawidzona postać bezwzględnego przywódcy pierwszych bolszewickich organów bezpieczeństwa, zwanego nie bez powodu „Czerwonym Katem” oraz „Krwawym Feliksem”, została w filmie Bobrowskiego maksymalnie wyidealizowana. Człowiek, który stał się jednym z symboli komunistycznego terroru, na ekranie jawi się jako wrażliwy, gotowy do najwyższych poświęceń idealista, odrzucający przemoc i nienawiść.
Dalsze losy Feliksa Dzierżyńskiego ukazano w filmie Anatolija Bobrowskiego „Krach operacji terror”, który także znajduje się w zasobach Studia Filmowego Kadr.
Fragment filmu
