Pierwszy samodzielny i zarazem najważniejszy film w dorobku Stanisława Lenartowicza, twórcy przez lata niedocenianego i spychanego na dalszy plan, dziś słusznie uważanego za „mistrza nastroju” i jedną z największych indywidualności polskiego kina.
Kameralny dramat psychologiczny zaliczany do najciekawszych osiągnięć polskiego kina po odwilży październikowej. Dzieło prekursorskie względem polskiej szkoły filmowej. „Zimowy zmierzch”, zrealizowany w opozycji do poetyki realizmu socjalistycznego, przyczynił się do powstania nowego języka filmu – podporządkowanego obrazowi, pełnego symboli i niedomówień, kładącego nacisk na atmosferę oraz interakcje z widzem.
Niewielkie, prowincjonalne miasteczko, gdzie wszyscy się znają, a życie toczy się utartym trybem. Stary kolejarz Rumsza czeka wraz z żoną na powrót jedynego żyjącego syna Józka, kończącego właśnie służbę wojskową. Niespodziewanie młody człowiek zjawia się na stacji wraz z ciężarną Zosią. Tym samym sprzeniewierza się obietnicy danej miejscowej dziewczynie, Celince, którą Rumsza traktował jak córkę. Zszokowany kolejarz nie akceptuje postępku syna ani obcej kobiety jako swojej synowej, co skłania Józiuka do opuszczenia domu rodzinnego. Skrzywdzona Celinka żyje beznadziejną wiarą na odmianę uczuć ukochanego. Rumsza tymczasem zapada na ciężką chorobę, która zmusza go do zrewidowania swojej postawy.
