Film, którego scenariusz powstał na podstawie autentycznych wydarzeń – historii inżyniera Eugeniusza Gruszczyńskiego, w dzieciństwie jeńca obozu oświęcimskiego, po wyzwoleniu adoptowanego w Polsce oraz biologicznej matki i jej nieustępliwym poszukiwaniom syna. Niezwykle emocjonalny i wzruszający obraz tragedii i cierpienia matki, ostatecznie uwieńczony szczęśliwym zakończeniem.
Zinaida Worobiowa i jej syn Gieńka trafiają do obozu koncentracyjnego. Tam, w okrutny sposób, dzieci zostają rozdzielone od rodziców i umieszczone w specjalnym baraku z zabitymi deskami oknami. Przed rozdzieleniem, matki nakazują dzieciom zapamiętać swoje imiona. Zinaida zapamiętuje numer obozowy syna. Po zakończeniu wojny dzieci stają się wychowankami polskiego domu dziecka. Nauczycielka Halina Truszczyńska postanawia adoptować chłopca, zapewnia mu dobrobyt i edukację. Gieńka, już jako dorosły mężczyzna, dostaje kolejne awanse w marynarce handlowej. Tymczasem prawdziwa matka nie ustaje w poszukiwaniach dziecka. Z pomocą byłych współwięźniarek i kustosza Muzeum Oświęcimskiego, Tadeusza Szymańskiego, Zinaida odnajduje syna. Od tej pory Gieńka, oficer polskiej marynarki handlowej, ma dwie matki – jedną w Polsce, drugą w Mińsku.
Fragment filmu
