Pierwszy film fabularny zrealizowany przez polską kinematografię po II wojnie światowej.
Gigantyczny przebój kasowy i frekwencyjny, który wywołał entuzjazm publiczności, oburzenie komunistycznych władz i zajadłe ataki ze strony krytyków.
Historia Warszawy i jej mieszkańców podczas II wojny światowej, ukazana w formie serii retrospekcji podporządkowanych tytułowym „zakazanym piosenkom”.
Roman Tokarski, muzyk, były konspirator i żołnierz, opowiada o latach okupacji hitlerowskiej przyjacielowi, który powrócił właśnie z Anglii. Pretekstem do kolejnych wspomnień stają się „zakazane piosenki” – śmieszne, patriotyczne, smutne - towarzyszące warszawiakom w najtrudniejszych chwilach, jednoczące naród przeciwko wrogom, niosące otuchę i nadzieję... Losy Romana i jego siostry Haliny przeplatają się z fragmentami ukazującymi sytuacje i postawy typowe dla czasu wojny.
W akcję filmu wpleciono autentyczne wydarzenia z okresu okupacji, takie jak koncert na schodach Filharmonii Warszawskiej.
Początkowo reżyser Leonard Buczkowski i scenarzysta Ludwik Starski planowali realizację filmu dokumentalnego o utworach śpiewanych podczas wojny przez ulicznych artystów. Po przeanalizowaniu zebranego materiału postanowili nakręcić fabularyzowaną antologię okupacyjnych piosenek, składającą się z kilkunastu niepowiązanych ze sobą epizodów. Dopiero później zdecydowano, że „Zakazane piosenki” będą klasycznym filmem fabularnym. W rezultacie wprowadzono ciągłość akcji oraz postacie głównych bohaterów.
Kilka miesięcy po premierze „Zakazane piosenki” wycofano z rozpowszechniania i poddano korekcie. Zmieniono klamrę fabularną filmu, usunięto część scen, a cześć uzupełniono o poprawne polityczne dokrętki. Druga wersja filmu, mająca o wiele silniejszą wymowę propagandową, powróciła na ekrany kin w listopadzie 1948 roku.
