Film o potrzebie uczucia i miłości rodzicielskiej. Jej brak powoduje agresję wobec świata, szczególnie we wrażliwej i kruchej psychice dziecięcej.
Wrona jest dziewięcioletnią dziewczynką, wychowywana przez samotną, zapracowaną matkę. Żyją bardzo skromnie, z tego też powodu małej zdarzają się nieprzyjemności w szkole. Najczęściej wraca do pustego mieszkania. Matka długo pracuje, dziewczynka zasypia przed jej przyjściem. Rankiem Wrona budzi się obok śpiącej jeszcze matki z postanowieniem porzucenia domu. Idzie pod okno, w którym poprzedniej dnia widziała małe dziecko, którym z czułością zajmowali się rodzice. Wyczekując na chwilę, gdy Maleństwo będzie samo, uprowadza je. We dwójkę wędrują przez miasto. Dziewczynka zabiera Maleństwo na chwile do swego domu, próbuje nakarmić zupą, zmienia ubranko. Wieczór spędzają na starej łodzi, Wrona śpiewa kołysanki i usypia dziecko. Śpiące zwraca rodzicom i wraca do domu. Ujrzawszy matkę, dziewczynka prosi ją o przytulenie.
