Portret środowiska małej, współczesnej wsi, poruszonej powrotem z więzienia jednego z mieszkańców. Film kreśli też formę pamięci zbiorowej, w której dawne krzywdy, niesnaski i podejrzenia odżywają pomimo upływu czasu.
Do małej wioski, leżącej na granicy Puszczy Augustowskiej, wraca z więzienia Zdzich. Był oskarżony o postrzelenie milicjanta, pomimo wyraźnej stronniczości świadków, dostał wyrok. Teraz miejscowi obawiają się, że z jego powrotem wiąże się zemsta za niesłuszne oskarżenia. Zdzich ukrywa się w lesie. Pewnego dnia spotyka Romanka, synka Jadźki, której honoru kiedyś bronił w bójce z innymi. Romanek nie potrafi odpowiedzieć, kto jest jego ojcem. Ich spotkania stają się coraz częstsze, zamieniają się w przyjaźń. Zdzich postanawia wyjść z ukrycia, demonstracyjnie pojawia się na nabożeństwie. Oświadcza się Jadźce i zostaje przyjęty. Wyjaśnia też miejscowym okoliczności swojego aresztowania. Następnego dnia, od tajemniczej kuli, ginie gajowy. Zdzich był ostatnią osobą, ż którą go widziano. Powoduje to wzburzenie we wsi. Chłopi posuwają się do próby samosądu. Z opresji ratuje go milicjant Bronek. Do jadących motocyklem Bronka i Zdzicha ktoś strzela. Na szczęście niecelnie. Rozpoczyna się pogoń za strzelającym. W pewnym momencie rozlegają się nawoływania. Z rzeki wyłowiono zwłoki pastucha Ebego, z przyczepionym samopałem.
