Pierwszy kolorowy film w dziejach polskiej kinematografii.
Propagandowy film produkcyjny, łączący wytyczne realizmu socrealistycznego z konwencją komedii romantycznej.
W głównej roli kobiecej debiutująca na ekranie Lidia Korsakówna. Osiemnastoletnią solistkę zespołu Mazowsze wypatrzył i „skradł” dla kina reżyser Leopold Buczkowski.
Piosenki ze słowami Ludwika Starskiego i muzyką Tadeusza Sygietyńskiego, współzałożyciela Zespołu Pieśni i Tańca Mazowsze. Członkowie tej niezwykle popularnej grupy pojawiają się na ekranie jako ludowy zespół świetlicowy.
Komedia o odbudowie zrujnowanej Warszawy i uczuciu łączącym parę młodych przodowników pracy.
Hanka Ruczajówna przyjeżdża do stolicy wraz z ludowym zespołem muzycznym. Podczas wycieczki zakochuje się w przystojnym przodowniku Janie Szarlińskim i w samej Warszawie. Opuszcza wieś i zostaje murarką. Odnajduje też Janka, lecz ich miłość zostaje wystawiona na próbę, gdy Szarliński staje po stronie majstra Ciepielewskiego, przeciwnika pracy kobiet. Hanka wraz z kobiecą brygadą murarską przystępuje do współzawodnictwa pracy. Robotnice remontują piękny pałacyk, jednak w dzień otwarcia budynek ulega zalaniu. Rywalizacja staje się nieważna, gdy wszyscy – kobiety i mężczyźni – zgodnie przystępują do naprawiania szkód.
Nazwisko głównego bohatera – Szarliński – pochodzi od autentycznej murarskiej przodowniczki pracy, z którą reżyser przeprowadzał wywiad środowiskowy.
Akcja „Przygody na Mariensztacie” rozgrywa się w Warszawie, jednak zdjęcia realizowano głównie w Łodzi. Tam zbudowano makietę rynku mariensztackiego, gdzie nakręcono scenę letniej zabawy... podczas grudniowych mrozów.
