Dramat psychologiczny, ukazujący skutki wojny w wymiarze osobistej tragedii. Zakończona wojna pozostawia zniszczenia i ruiny, te jednak można odbudować. Tragedii ludzkiej, pomimo ustania powodującego ją czynnika, odwrócić się już nie da.
Juliusz Zborski jest więźniem obozu koncentracyjnego. Jego młoda żona, Róża, próbuje ułożyć sobie życie od nowa. Nie wierzy w to, że zobaczy jeszcze męża. Wiąże się ze swym zwierzchnikiem, profesorem Stęgieniem. Wkrótce okazuje się, jak wielką pomyłkę popełniła. Juliusz wraca do domu. Okropnie wyniszczony, chory, ze zdruzgotaną przez obóz psychiką, wydaje się być zupełnie obcym człowiekiem. Jego powrót komplikuje życie całej trójce. Dalszy związek Róży z profesorem jest dla Juliusza krzywdzący, on sam jednak nie chce litości ani wymuszonej swoim stanem troski i zainteresowania. Dochodzi do wniosku, że swoim przetrwaniem paradoksalnie pozbawia żonę szansy na normalne życie, jego obozowa przeszłość zawsze będzie ogromnym balastem. Szuka najlepszego, ze swojego punktu widzenia, rozwiązania. Popełnia samobójstwo.
