Niezwykle malownicza, baśniowa opowieść o podróży inicjacyjnej szesnastoletniego Baltazara po Europie doby renesansu. Podróż ta stanowi jednocześnie realizację poszukiwania odpowiedzi na najistotniejsze pytania - sens życia oraz najważniejsze wartości, na płaszczyźnie filozoficznej zjednoczenia z absolutem i przejściem od życia do śmierci.
Młody, szesnastoletni Baltazar, jest synem doktora Sigismunda. Podczas spaceru spotyka na grobli postać i ze zdumieniem rozpoznaje w niej archanioła Gabriela, który nakazuje mu przejść przez oczyszczający ogień. Płomienie nie robią mu żadnej krzywdy i tak rozpoczyna się jego niezwykła podróż do Jerozolimy. Baltazar zostaje przyjęty do seminarium teologicznego. Okazuje się, że jego niezwykła wrażliwość umożliwia mu kontaktowanie się z zaświatami. Otaczają go duchy zmarłych, szczególnie uciążliwy jest upadły anioł Flamand, będący uosobieniem szatana. W drodze powrotnej z pogrzebu ojca, Baltazar spotyka niezwykłego podróżnika Pappagallo. Ten uważa, że teologia stanowi zagrożenie dla umysłu młodzieńca, dlatego jako odtrutkę, prowadzi go do obozu komediantów. Tam Baltazar poznaje piękną lutnistkę Rosę. Rano okazuje się, że obozowisko jest puste. Postanawia porzucić seminarium, nocuje w oberży, którą wskazał mu Flamand. Tam ukazuje mu się matka. Dowiaduje się od niej, że pomógł człowiekowi skazanemu na stos przez inkwizycję. Poznaje też alchemika Fryderyka, który obwieszcza, że młodzieniec został wybrany do realizacji wielkich czynów. Poszukiwany przez inkwizycję, opuszcza oberżę i udaje się do Wenecji. Na miejscu spotyka się z zakonnikiem Strozzim, który wyszukuje mu schronienie w domu schadzek Garganelli. Zakonnik prowadzi Baltazara do Rossy i jej przyjaciół, którzy również są w Wenecji. Baltazar i Rossa płyną gondolą po weneckich kanałach. Wioślarz ma na sobie karnawałowe szaty śmierci.
