Jeden z klasycznych filmów produkcyjnych, podporządkowany dokładnie wytycznym realizmu socjalistycznego. Jawnie propagandowe dzieło, w którym wykorzystano schematy znane z kina sensacyjnego i szpiegowskiego oraz melodramatów. Twórcy odwoływali się także do popularyzowanych przez partię idei, takich jak potrzeba ciągłej czujności czy awans społeczny kobiet.
Autorem scenariusza był Adam Ważyk, w latach powojennych gorący orędownik komunizmu, który na fali postalinowskiej odwilży stał się jednym z głównych krytyków ustroju, czemu dał wyraz w słynnym „Poemacie dla dorosłych”.
W podwarszawskiej hucie Bielawa wprowadzane są innowacyjne metody pracy, które wywołują sprzeciw przedwojennego inżyniera Przewłockiego. Jego opinię podważa Wanda Bugajówna – córka majstra, która dzięki wsparciu partii została technikiem. Dziewczyna spotyka się z niechęcią i kpinami konserwatywnych robotników, mimo to chce za wszelką cenę udowodnić swoją wartość. Tymczasem w okolicy zjawia się wysłannik imperialistycznego wywiadu, zamierzając doprowadzić do zniszczenia huty. Morduje Przewłockiego, który odrzuca ofertę współpracy. Jedynie Wanda uważa, że za śmiercią inżyniera kryje się coś więcej, niż zwykły napad. Nie wie, że ujawniając swoje podejrzenia stanie się następnym celem dywersanta.
