Czwarty, „śląski” film Kazimierza Kutza, będący formą rozliczenia z postawami romantycznymi, pozbawiony charakterystycznej poetyki ballady na rzecz dramatu psychologicznego. Na szczególną uwagę zasługują znakomite kreacje aktorskie: Krzysztofa Kolbergera, opętanego romantyczna manią oraz Iwony Świętochowskiej, niezwykle namiętnej i zmysłowej.
Po klęsce kampanii wrześniowej, Janek Klimza wraca na rodzinny Śląsk. Zwraca uwagę na różne reakcje i postawy ludności wobec okupacji niemieckiej. Część społeczeństwa wręcz manifestuje poparcie dla III Rzeszy. Na ulicach Katowic powiewają flagi ze swastykami, dzieci i młodzież maszeruje w mundurach „Hitlerjugend”. Janek postanawia założyć konspiracyjną organizację antyniemiecką. Swoim pomysłem dzieli się z przyjacielem Darkiem i jego siostrą, Majką. Majka zostaje łączniczką. Janek odmawia podpisania aktu lojalności wobec Rzeszy, twierdząc, że nie będzie miała z niego żadnego pożytku. Majka wyznaje Jankowi miłość. Zmuszony do spędzenia u niej nocy z powodu godziny policyjnej, odrzuca adorację dziewczyny, przez co czuje się ona ogromnie upokorzona. Gestapo dokonuje szeregu aresztowań członków organizacji. Jankowi udaje się wydostać z zasadzki. Okazuje się, że z całej aresztowanej grupy, zostaje zwolniona tylko Majka. To powoduje pojawienie się podejrzeń. Po wnikliwym śledzeniu dziewczyny wychodzi na jaw, że często odwiedza ona mieszkanie niemieckiego oficera. Majka ma zostać zlikwidowana. Zadania podejmuje się osobiście Janek. W przebraniu listonosza dostaje się do mieszkania oficera, zastając go w łóżku z Majką. Zabija Niemca, nie potrafi strzelić do rozhisteryzowanej dziewczyny. Pozostali na wolności członkowie organizacji, postanawiają odbudować grupę. Nowym hasłem staje się cytat z Biblii: „Na straży swej stać będę”.
