Drugi film fabularny Andrzeja Żuławskiego, jednego z najbardziej kontrowersyjnych polskich reżyserów okrzykniętego obrazoburcą, prowokatorem i jednocześnie wizjonerem.
Zakazany przez cenzurę, swojej premiery doczekał się dopiero po 16 latach, w 1988 roku.
Niesamowicie ekspresyjna i dynamiczna rola Wojciecha Pszoniaka, w roli tytułowego Diabła.
Rok 1793. Do Wielkopolski wkraczają wojska pruskie dokonując rozbioru Polski. Do klasztoru zamienionego w więzienie przybywa Nieznajomy. Wywozi skazanego na śmierć Jakuba i nakazuje mu powrót do rodzinnego dworu. Tam Nieznajomy wręcza mu brzytwę z przykazaniem, aby ten oczyścił świat ze zła i występku. Owa brzytwa staje się głównym elementem siejącym spustoszenie. Jej ostrze nie raz błyśnie na ekranie. Z minuty na minutę szaleństwo coraz bardziej ogarnia film. Pogłębiając się coraz bardziej w obłędzie bohater, prowadzony przez Diabła, zaczyna dokonywać dzieła zniszczenia.
Niezwykły, kontrowersyjny film grozy. Trudny i niejednoznaczny film podejmujący tematy tabu w formie skrajnej ekspresji. Będący próbą filmowego traktatu historiozoficznego, wizją spróchniałego świata, który rozsypuje się od jednego uderzenia obcej potęgi, który można interpretować na różne sposoby.
Fragment filmu
