Drugi po „Zakazanych piosenkach” polski film fabularny zrealizowany po wojnie, a zarazem pierwszy film o tematyce współczesnej.
Dzieło przedwcześnie zmarłego reżysera Eugeniusza Cękalskiego, współtwórcy przedwojennej awangardy filmowej.
Propagandowy obraz przemian, jakie przyniosło polskiej wsi zwycięstwu komunizmu.
Wieś Łany pogrążona jest w nędzy i zacofaniu. Próby kolektywizacji są torpedowane przez wrogów państwa ludowego, na czele z handlującym bimbrem młynarzem i byłym rządcą Elegantem, powiązanym z „leśnymi bandami”. Sytuację zmienia przybycie młodego nauczyciela. Pod jego wpływem opuszczony dwór zostaje przekształcony w szkołę, a chłopi podejmują decyzję o elektryfikacji. Przeciwnicy zmian wszelkimi sposobami próbują temu przeszkodzić. W dniu swojego ślubu nauczyciel zostaje postrzelony, jednak jego idea zwycięża – elektryczność przekształca wieś w Jasne Łany, w których nie ma miejsca na ciemnotę i wstecznictwo.
Ciekawy dokument epoki, zrealizowany według założeń komunistycznej propagandy, która poprzez film chciała trafiać do masowego odbiorcy.
Największą zaletą „Jasnych Łanów” jest uwieczniony na ekranie obraz codziennego życia mazowieckiej wsi z okresu przed rewolucją ekonomiczną i technologiczną.
Nasycona stereotypami fabuła, specyficzny język i liczne przejaskrawienia kontrastują z pięknymi zdjęciami oraz dobrymi kreacjami aktorskimi, zwłaszcza w rolach drugoplanowych.
Fragment filmu
