Jeden z najważniejszych filmów dokumentalnych epoki PRL-u.
Film zaliczany do elitarnego grona politycznych „półkowników”. Ze względu na swą antysystemową treść na cztery lata trafił na półki. Jego premiera odbyła się dopiero w 1981 roku, podczas tzw. „karnawału solidarności”.
Przenikliwy, fabularyzowany reportaż, demaskujący groźne zjawiska społeczne, takie jak konformizm, brak tolerancji i uległość wobec władzy.
Lato 1977 roku. Podczas wakacyjnego obozu dla młodych małżeństw, zrzeszonych w Związku Socjalistycznej Młodzieży Polskiej, ogłoszony zostaje konkurs „Wzorowa rodzina”. Skuszeni obietnicą cennej nagrody bohaterowie podporządkowują się narzucanym im zasadom i wymogom, które z czasem stają się coraz bardziej absurdalne i upokarzające. Rodzina, która nie ulega presji otoczenia i wyłamuje się ze sztucznie przyjętych norm, staje się obiektem represji ze strony społeczności.
Film ukazuje gorzką prawdę o Polsce i Polakach, będąc jednocześnie ostrzeżeniem przed pokusą zaakceptowania władzy totalitarnej w imię osobistych korzyści.
„Jak żyć” nie jest czystym dokumentem. Marcel Łoziński wprowadził do grona bohaterów swoich współpracowników: rodzinę Zymanów, występujących jako główni aktywiści, rodzinę Rozhinów, stojących w opozycji do obozowej społeczności oraz Andrzeja Samsona, psychologa i jednego z pomysłodawców tego eksperymentu. W rezultacie twórcom filmu zarzucano manipulację, a ich dzieło należy traktować jako „dokument inscenizowany” lub też „dokument prowokowany”.
