Pierwszy polski musical rewiowy.
Reżyserski debiut znanego operatora Mieczysława Jahody oraz Janusza Rzeszewskiego, doświadczonego twórcy telewizyjnych programów muzycznych i rozrywkowych.
Pełen polotu scenariusz nestora polskiego kina Ludwika Starskiego, przed wojną związanego z kabaretami "Qui pro Quo" i "Czerwony Kot”, które stały się prototypem filmowego teatrzyku „Czerwony Młyn”.
Plejada wybitnych polskich aktorów, zachwycających nawet w rolach epizodycznych.
Osnuta na miejskiej legendzie o włamywaczu-dżentelmenie zwanym „Szpicbródką” historia podupadającego teatrzyku rewiowego, w którym pojawia się tajemniczy i bardzo bogaty inwestor.
Warszawa, dwudziestolecie międzywojenne. Teatrzyk „Czerwony Młyn” stoi na krawędzi bankructwa. Sytuację ratuje bajecznie bogaty Fred Kampinos, który spłaca długi przedsiębiorstwa. Rozpoczyna też przygotowania do nowej, bardzo efektownej rewii o Szpicbródce – nieuchwytnym i czarującym włamywaczu. Nikt nie wie, że Szpicbródką jest właśnie Fred, który szykuje skok na pobliski bank i chce wykorzystać teatr jako przykrywkę. Nieoczekiwanie mężczyzna zaczyna coraz bardziej angażować się w przedstawienie, a do tego obdarza uczuciem śliczną artystkę Anitę, co nie podoba się jego wspólnikom. Podczas owacyjnie przyjętej premiery Szpicbródka wpada w ręce policji, jednak szybko wydostaje się na wolność i wraz z Anitą ucieka do Wiednia.
Pierwowzorem filmowego „Szpicbródki” był osławiony kasiarz Stanisław Cichocki. Starski wykorzystał w scenariuszu kilka autentycznych epizodów z jego biografii.
Spośród wszystkich piosenek pojawiających się w filmie największą popularność zdobył kabaretowy numer „Nogi roztańczone”, wykonany brawurowo przez Irenę Kwiatkowską.
Większość aktorów nie była dubbingowana. Wyjątkiem jest Gabriela Kownacka, która śpiewa głosem znanej z zespołu „Alibabki” Ewy Dębickiej.
Autorem układem tanecznych był między innymi światowej sławy choreograf i tancerz Witold Gruca, pojawiający się zresztą na ekranie w epizodycznej rólce... choreografa.
