Historia skomplikowanej miłości dwojga młodych ludzi, która ostatecznie zwycięża podziały wynikające z tradycji, uprzedzeń i tragicznej spuścizny wojennej. Obraz jest też paradokumentalnym zapisem trudnego i surowego życia rodzin pracowników rzecznych.
Stary Wiślak i jego syn Janek transportują starą barką towar po Odrze. Stary nienawidzi Niemców, w czasie wojny zabili mu żonę. Tęskni za Wisłą, namawia syna na powrót. Po rzece pływają nowoczesne, metalowe barki, na które z zazdrością patrzy Janek. Bardzo podoba mu się Elza, córka szypra Veita. Ojciec Elzy nienawidzi Polaków. W starej barce pęka dno, zostanie poddana kasacji. Janek i Elza postanawiają się pobrać, wbrew wzajemnej nienawiści ich ojców. Janek traci pracę w skutek fałszywego oskarżenia o przemyt. Stary Wiślak zatapia barkę, idąc wraz z nią na dno. Pomimo wszystko Elza postanawia nigdy nie opuścić Janka.
