Propagandowy film produkcyjny, którego fabuła została podporządkowana sformułowanym rok wcześniej na Zjeździe Filmowców w Wiśle postulatom realizmu socjalistycznego. Dzieło głosi ideę współpracy artystów z robotnikami i poszukiwania inspiracji dla sztuki wśród ludzi pracy. Na uwagę zasługuje pomysłowa „szkatułkowa” narracja, formuła „teatru w filmie” oraz zgrabnie nakreślone, choć bardzo powierzchowne analogie między bohaterami.
Zrealizowane przez grupę studentów łódzkiej szkoły filmowej „Dwie brygady” były zbiorowym debiutem fabularnym takich artystów jak Janusz Nasfeter, Wadim Berestowski, Romuald Kropat czy Kurt Weber. Scenariusz został napisany przez Eugeniusza Cękalskiego, dziekana Wydziału Reżyserskiego PWSF, jego żonę Krystynę oraz Edwarda Szustera, wykładowcę tej samej uczelni. Jako punkt wyjścia wykorzystali oni autentyczną sztukę czechosłowackiego pisarza Vaska Kani.
W niewielkim teatrze trwają próby do wystawienia sztuki „Brygada szlifierza Karhana”, popularyzującej ideę współzawodnictwa pracy. Podczas gdy młodzi członkowie zespołu są pełni entuzjazmu, starsi aktorzy, przyzwyczajeni do klasycznego repertuaru, nie potrafią wcielić się przekonująco w role robotników. Zdesperowany reżyser wysyła artystów do pobliskiej fabryki, by poznali pracę i zachowanie prawdziwych szlifierzy. Okazuje się, że tam również narasta konflikt międzypokoleniowy: przedwojenni fachowcy niechętnie patrzą na narzucane im nowe metody pracy i błyskawiczny awans młodych; ci z kolei nie szanują starszych kolegów i nie korzystają z ich doświadczenia. Dzięki zetknięciu artystów z robotnikami obie strony zaczynają rozumieć swoje racje i współpracować w imię wspólnego dobra.
