Dramatyczna historia starego człowieka, któremu w życiu, wielokrotnie na skutek zbiegów okoliczności, przypisywano opinię zdrajcy i człowieka bezwzględnego.
Dwaj bracia przyrodni, Rafał i Karol, na starość zamieszkali w jednym domu. Rafała pochłania rozpamiętywanie wydarzeń ze swojego dość zawiłego życia. Karol zamieszkał z nim po wyjściu z wieloletniego pobytu z więzienia. W roku 1914 osiemnastoletni wówczas Rafał, został uratowany z tonącej w głębokim stawie bryczki. Zostaje jednak też oskarżony o obrabowanie i umyślne doprowadzenie do utopienia pasażerek bryczki. Dostaje karę śmierci. Podczas egzekucji do miasteczka wkraczają Austriacy. Korzystając z zamieszania, Rafałowi udaje się uciec. Trafia do Legionów. Za darowanie życia Kozakowi, zostaje oskarżony o zdradę. Ma stanąć przed polskim sądem wojennym. Oskarżony wyrusza w drogę pod eskortą przyjaciela, Edwarda. Natykają się na patrol kozacki i obaj zostają ranni. Znajdują schronienie u kuzynki Edwarda, Naści. Między nią a Rafałem rodzi się uczucie. Przerażony atakiem epilepsji dziewczyny, ucieka na Śląska i podejmuje pracę w kopalni. Tam wkrótce wybucha strajk i staje na jego czele. Strajk zostaje stłumiony przez policję, pod dowództwem Edwarda. Rafał rozpoczyna pracę w wesołym miasteczku, którego właścicielem jest jego przyrodni brat. Karol nienawidzi Polaków. Po kłótni z bratem, denuncjuje współpracujących z nim komunistów. Rafał trafia do więzienia. Dzięki pomocy Edwarda, który jest już generałem, Rafał zostaje zwolniony z więzienia. Wraca do Naści. Edward pada ofiarą skrytobójczego mordu. Podejrzenia padają na Rafała. Oskarżony z zbrodnię, dostaje karę dożywocia. W 1939 roku, podczas nalotu, udaje mu się zbiec z więzienia. Naścia ginie podczas strzelaniny. Rafał urządza jej pogrzeb i podpala dom. Zamieszkuje w ziemiance. W 1946 roku, niewidomy Karol staje przed polskim sądem wojskowym. Po odbyciu kary wraca do Rafała.
