Ciekawie opowiedziana historia pisarza ogarniętego niemocą twórczą, dla którego otrzymane po zmarłym przyjacielu materiały do powieści, stają się szansą na powrót do pisarstwa i zażegnanie kryzysów w życiu osobistym.
Wiktor Wiarecki jest drugorzędnym pisarzem, z dorobkiem w postaci kilku sztuk i kryminałów. Sam siebie określa mianem „rezerwowego”, kolejno podejmowane próby pisania okazują się bezskuteczne. Ma też problemy w życiu osobistym, żona Irena przeżywa kryzys psychiczny, a dorosły syn nie chce mieć nic wspólnego z ojcem. Nieoczekiwaną zmianę sytuacji inicjuje śmierć przyjaciela, wybitnego pisarza Stefana Przewłockiego. Wiarecki otrzymuje od wdowy materiały do nie napisanej powieści. Zmarły pisarz powierzył mu w ten sposób zadanie opublikowania książki. Notatki są bardzo osobiste, można z nich wywnioskować, że zamiarem Przewłockiego było wydanie autobiografii. Dotyczą ostatnich miesięcy II wojny światowej, gdy Przewłocki był żołnierzem AK. Część żołnierzy chciała kontynuować walkę, przeciwstawiając się dominacji komunistów. Pozostali, w tym też Przewłocki, mieli już dość broni, partyzantki i ciągłego ukrywania się. Chcieli się ujawnić i rozpocząć nowe, normalne życie. Manifestacją tego wyboru miał być udział w zorganizowanej przez władze, akademii na cześć zwycięstwa nad Niemcami. Antykomuniści zaatakowali uczestników akademii. Zginęło mnóstwo ludzi. Przewłocki ocalał, uratował go „Chmurny”, polityczny antagonista. Wiarecki zaczyna rozumieć, dlaczego powieść nie została ukończona. „Chmurny” był stryjecznym bratem Stefana. Ten nie chciał ukazać go w roli zdrajcy oddziału. Wiarecki oznajmia, że chce napisać powieść o moralności. W sanatorium odnajduje żonę Irenę. Udaje im się porozumieć.
